Het produceren van emaillen borden begon in 1898 met de N.V. Nederlandsche Naamplaten en Kunstemailleerfabriek V.H. Keizer & Co, Bussum.

 

In 1917 werkten er zo’n 40 arbeiders. Zoals de naam al doet vermoeden, werd er in die tijd weinig aan emaillen reclameborden gedaan. In 1921 werd het bedrijf overgenomen door Verblifa, N.V. de Vereenigde Blikfabrieken uit Amsterdam. Deze fabriek bevond zich aan het Damrak (28 – 30) Ondanks dat ze nog steeds nauwelijks emaillen reclameborden produceerden, maakten ze voor zichzelf wel een prachtig Art Deco bord.

 

In 1925 kwam de grote doorbraak wat betreft reclameborden. Toen moesten er voor Van Rossum’s Troost maar liefst 5000 borden geproduceerd worden. In 1930 gingen verschillende blik en emaillefabrieken, waaronder Verblifa en Woud & Bekkers blikfabrieken N.V., samen verder als N.V. Nederlandsche Emailleerfabriek Langcat. Dit bedrijf groeide uit tot de grootste leverancier van emaillen borden in Nederland. Bijna alle borden die bij “Langcat” vandaan kwamen waren borden in de zogenaamde tableau-uitvoering (Ned. Octrooi 30871). Dit zijn de borden met de “oortjes”, het grote voordeel hiervan was dat de afbeelding op het bord zelf niet beschadigd raakte als de borden aan de muur bevestigd werden.

 

In 1955 werd naast de productie van emaillen borden ook gestart met de afdeling “Plastic”. Daarnaast werd er ook nog de afdeling “Aluminium/Messing” opgericht. Deze afdelingen zijn echter voor de verzamelaars minder interessant. Het zou trouwens nog heel wat jaren duren voordat verzamelaars uberhaupt brood zagen in emaillen borden.

 

In 1996 kwamen tijdens de veiling van de collectie van Andreas Maurer de nodige borden van Langcat onder de hamer. Op deze veiling ontmoetten we Dhr. Verhaal. Hij was vroeger vertegenwoordiger geweest bij Langcat. Hij vertelde dat de fraaie deurpostbordjes met daarop de tekst Langcat Everlasting signs als weggevertje werden weggegeven aan nieuwe klanten. En voor een vriendelijk prijsje konden we zo’n bordje van hem overnemen plus nog wat andere fraaie borden.

 

Bovendien vertelde Dhr. Verhaal dat hij een schitterende collectie puntgave borden uit het begin van de 20e eeuw had gehad. Deze collectie nam hij mee naar nieuwe klanten om te laten zien dat emaille zelfs na 60 jaar nog niets van de glans had verloren. Helaas werd in de zestiger jaren zijn auto met daarin de totale collectie gestolen. Mocht je dus op een autosloop een oude kever zien staan, kijk dan voor de zekerheid maar even in de kofferbak…

 

Toen de fabriek in Bussum in 1985 gesloten werd, had Dhr. Verhaal zijn oog laten vallen op een prachtig groot emaillen bord van een boot op volle zee (waarschijnlijk het bord van de Holland – West Afrikalijn). Dit bord hing bij de grote trap. Helaas voor Dhr. Verhaal was iemand anders ‘m voor geweest want op een goede morgen was het bord verdwenen (of misschien is het wel roemloos in een of andere afvalcontainer beland). Dit bord was in ieder geval in verzamelend Nederland slechts bekend van een van de vele promotiekaarten die Langcat in de loop van de jaren heeft uitgegeven.

 

Zie ook www.emaillebord.com